Ik woon nu al een paar jaren in deze woongroep, hiervoor kreeg ik buiten de groep hulp van dit team. Binnen de groep blijf ik zelfstandig, alleen is de hulp nog dichterbij en direct aanwezig. Ik vind het fijn dat ik het zolang mogelijk alleen heb kunnen volhouden met hulp met thuiszorg. Op een gegeven moment is het fijn om de hulpverleners nog dichterbij te hebben. Dan is dit een oplossing: om alsnog zelf je eigen huisarts en kapper en gewoon je eigen regie te behouden. De zusters zijn vertrouwd. Ondanks dat het een groep is heb ik toch de ruimte om mij terug te trekken als het nodig is.

Toen mijn man stierf vond ik alleen wonen vreselijk. Ik kreeg van thuiszorg te horen dat ik gezellig samen kon gaan eten bij deze woongroep. Dat heb ik gedaan en dat beviel zo goed dat ik besloot om hierbij in te trekken. Tot nu bevalt het mij heel erg. Nu woont mijn zus ook in de groep. We hebben elk ons eigen plekje en zijn toch samen.

Wanneer wij voor het eerst met Woonzorggroep Het Witte Huis in aanraking kwamen weet ik niet precies meer. In ieder geval meer dan 10 á 12 jaar geleden. We waren opzoek naar huishoudelijke hulp voor mijn schoonmoeder, Marga's moeder. We vonden Woonzorggroep Het Witte Huis. Zorg in de wijk was het enige dat toen nog aangeboden werd.

Mijn schoonmoeder was blij met de hulp die ze kreeg. Toen haar verteld werd, dat men ook een kleinschalige Woonzorggroep ging opzetten, wilde zij daar gelijk naar toe. Zo doende werd zij de eerste cliënt. Tot haar dood heeft ze daar gewoond. Zij was blij en wij ook.

Dat gene dat ons het meeste is bijgebleven en wat voor ons ook het belangrijkste was, zijn twee dingen. Iedereen werd geaccepteerd zoals hij of zij was. Hoe vreemd misschien ook, het was goed zo. Het tweede dat ons is bij gebleven, is de warme en liefdevolle benadering door de verzorgenden van alle cliënten. En dat is dan ook precies waarom wij jaren later weer voor hun hebben gekozen toen mijn moeder niet langer alleen kon wonen.

Mijn moeder was een trotse zelfstandige vrouw, die alles graag nog zelf wilde doen en die van wandelen hield. Toen zij door haar dementie echt niet langer thuis kon blijven, is zij naar de Woonzorggroep verhuisd. Daar mocht ze, zo veel als mogelijk was, zelfstandig dingen doen. Ze hielp met aardappelschillen of de was vouwen of andere huishoudelijke karweitjes, die ze vroeger ook altijd deed. Toen het wandelen eigenlijk niet meer ging, doordat ze lichamelijk ook sterk verzwakte, was er regelmatig iemand van het personeel die even een halfuurtje vrij maakte om met haar te wandelen. Soms zelfs na afloop van werktijd.

Door haar dementie kon ze soms best lastig zijn, eigenwijs en soms ook wel een beetje agressief. Altijd ging men op zoek naar een oplossing die haar recht deed en waardoor ze weer kalmeerde. Altijd wordt gekozen voor een aanpak die de cliënt in zijn of haar waarde laat en ook altijd in samenspraak met de familie. Een familielid van een andere cliënt verwoorde het als volgt: “Hier geeft men zorg vanuit het hart.”